aż się popłakałam, pięknie napisane. I przypomniało mi się jak my chodziliśmy po schodach:)

Wzruszyły mnie słowa Twojego męża. Nie mam dzieci, nie jestem jeszcze nawet zaręczona. To przyszłość. Szczęśliwa rodzina to moje marzenie i bardzo bym chciała, żeby takie podejście miał też mój facet. Pozdrawiam!

Właściwie nigdy nie zastanawiałam się, jak mężczyzna odbiera poród i muszę przyznać, że takie wyznanie zrobiło na mnie wrażenie! To niesamowite, piękne i wzruszające. Cieszę się, że mężczyźni potrafią pokazać, że też są wrażliwi i wspólny poród jest dla nich ważnym przeżyciem. Chociaż pewnie nie dla wszystkich...

Zawsze się wzruszam, czytając wpisy o porodach, a już tym bardziej, kiedy piszą je mężczyźni. Wszystkie koleżanki, które opowiadały o swoich porodach zawsze mówiły, że rola męża była nieoceniona i nie wyobrażają sobie przeżyć tego bez niego. :)

Pięknie napisane! Mój mąż również był obecny przy porodzie i po wszystkim powiedział coś co naprawdę bardzo mocno mnie zaskoczyło, a mianowicie: teraz mam do Ciebie jeszcze większy szacunek, nigdy nie podejrzewałem, że jesteś tak twardą i silną kobietą! Za ten mały cud kocham Cię jeszcze mocniej!!
Do dziś wzruszam się na samo wspomnienie ! Aż jestem ciekawa co będzie za chwil kilka przy narodzinach drugiej córeczki!

Pięknie napisane :) mój mąż był przy narodzinach naszych córek. Przed pierwszym porodem uznaliśmy, że to on zdecyduje, czy będzie rodził ze mną. Dobrze, że się zdecydował bo nie wyobrażam sobie porodu bez niego. Jego wsparcie było mi niezbędne i przy drugim porodzie wyboru już nie miał ;) i do tej pory mówi, że było to dla niego wspaniałe przeżycie. Drugi poród oboje wspominamy lepiej, było szybciej, byliśmy spokojniejsi, bo wiedzieliśmy czego się spodziewać, nawet w najcięższych chwilach nie opuszczało nas poczucie humoru, nawet nakręciliśmy film z porodówki. Tym którzy się wahają polecam poród rodzinny, scala małżeństwo, pozwala zbudować mężczyźnie więź z dzieckiem od jego pierwszych chwil- niesamowite :)

Mojemu mężowi nawet przez myśl nie przeszło zostawić mnie samą podczas porodu tym bardziej że jego tata 34 lata temu też był przy jego narodzinach (ale w Szwajcarii porody rodzinne to norma i mężczyźni poprostu są zarówno przy porodach naturalnych jak cesarkach i tych planowanych i tych awaryjnych) Po porodzie powiedział jak ka mógłbym cię zostawić w tak trudnej chwili to trzeba przeżyć wspólnie przecież slubowalismy "w zdrowiu i chorobie, na dobre i na złe"

W moim przypadku pozwolenie na uczestniczenie w porodzie to był największy błąd i największa głupota. Ojciec mojego dziecka (już nie partner) był tam kompletnie zbędny. Udawał, że przejmuje się moim bólem, był tam chyba tylko z ciekawości... zaglądał tam, gdzie nie powinien, z wielką łaską podawał wodę czy koc, niby trzymał mnie za rękę, ale nie widziałam w nim cienia współpracy nie mówiąc o empatii. Poród odbył się z komplikacjami, przy przedostatnim bólu partym pękło mo krocze (4 stopień). Masa krwi, ekipa lekarzy i położnych, którzy probowali mnie jakoś "połapać". Jak tylko dziecko przyszło na świat zostawił mnie nie mówiąc nic. Następnego dnia wyprowadził mnie z równowagi, ponieważ potraktował salę szpitalną jako miejsce, gdzie może wszystko- jedzenie pistacji, rozsiadanie się na moim łóżku, kłótnie, złośliwości itp. Po jakimś czasie usłyszałam, że urodzenie dziecka to żaden wyczyn... Nie wiem skąd bierze się tyle okrucieństwa w ludziach. Żałuję z całego serca, że pozwoliłam mu być przy porodzie. Niektórzy faceci na to nie zasługują, na dzieci chyba też nie. Teraz się jakoś zbieram, sama wychowuję dziecko, bo zmiana jaka zaszła w tym osobniku przeraża mnie do tego stopnia, że uważam, że taki przykład tylko popsuje małego czlowieka. Myślałam, że wspólny poród nas bardziej połączy, zbliży, że obudzi w nim "ojcostwo"... pomyliłam się, do pustej głowy nie da się dotrzeć.

Ja nie chodziłam po schodach, ale wisiałam na moim mężu przy każdym skurczu, musiał się wykazać sporą tężyzną fizyczną ;-) A poza tym byliśmy umówieni, że na ostatnia akcję wyjdzie z sali, a jednak został stojąc u wezgłowia łóżka, co nie zmienia faktu, że w tamtym momencie wszystko mi już było obojętne, bo nie wiedziałam co się dzieje dookoła mnie ;-) Aczkolwiek bardzo mu jestem za to wdzięczna!

Jeśli mężczyzna jest dojrzały i świadomie decyduje się na ojcostwo to też najczęściej decyduje się na uczestnictwo w porodzie. Mój Mąż był ze mną przez cały czas, bardzo mnie wspierał i dodawał sił i przynosił ulgę, masując moje plecy. Nie wyobrażam sobie bez niego porodu, tak samo jak on sobie nie wyobrażał, że mogło by go nie być przy mnie w tak ważnym momencie naszego wspólnego życia. I po wszystkim opowiadał rodzinie i przyjaciołom, że rodziliśmy razem, co było piękne i wzruszające :) co ważne, nie stracił chęci na następną dwójkę dzieciaczków, tak jak sobie wymarzyliśmy ;)

Wzruszyłam się na słowa Twojego mężczyzny i pokażę ten wpis mojemu.
Niedługo czeka mnie poród. Z początku mój facet mówił stanowczo, że nie chce być przy porodzie. Musiałam to uszanować, nie każdy facet przyjmie to na klatę. Przeczytałam , że nie wolno zmuszać itp...Jakie było moje zdziwienie, jak któregoś dnia po chyba trzech czy nawet czterech miesiącach powiedział, że chce być i będzie przy porodzie. Nie rozumiem do tej pory skąd taka nagła zmiana, ale cieszę się strasznie i nie mogę doczekać :))

blog-aleksandry.blogspot.com

powiem okiem faceta. jesli facet czuje sie doceniony, spelniony, ma rprawo do pelnego uczestniczenia w zyciu matki i dziecka po ciazy, ale kiedy nie zwala sie na niego odpowiedzialnosci za emocje ktorych nie czuje- na pewno wszystko w zwiazku bedzie ok. No i jesli ustawicznie nie odmawia mu sie seksu z powodow jakis tam... moja zona nie chciala sie kocham ponad 3 miesiace. dla mnie to byla masakra. jak juz wrocilismy do stanu kochania sie raz na 2 tygodnie to byl cud. ale ja musialem zaczac brac maxona, bo inaczej nie bylo opcji zebym stanal na wysokosci zadania i jej oczkiean. jest powoli coraz lepiej, nawet zdarza nam sie dziki seks, ale wszystko zalezy od checi obu stron. pamietajcie o tym...