maja 2015 - Mamatorka - blog parentingowy

Musimy być idealne! Pod każdym względem i nie ma zlituj się!. Idealny ma być nasz wygląd, idealne mają być nasze domy, idealne mają być nasze dzieci, mężowie, koty, psy, rybki i co tam kto ma. Zawsze musi być pyszny, najlepiej dwudaniowy obiad i nie zapomnijcie o pełnowartościowym deserze koniecznie bez cukru! Jak masz ogród to musi on być oazą spokoju i piękna. Nie masz prawa być zmęczona, nieuczesana i inne rzeczy z nie na początku. Wszyscy, a co najgorsze my same również, wpychają nas w pewien utarty wzorzec społeczny. Dla mnie jest on rodem z filmu „Żony ze Stepford”.

Uwiera nas to wszystko jak za mocno ściągnięty gorset lub o dwa rozmiary za małe szpilki. Tak głęboko wrosło to w naszą kulturę, że boimy się przyznać, że może być inaczej, a co grosza jest inaczej! Dusimy się w tych ryzach, czujemy się gorsze, łapiemy chandrę i stajemy się marudnymi smoczycami. Rozglądamy się dookoła i wydaje nam się, że tylko my jesteśmy takie nieidealne.

Dlatego postanowiłam dzisiaj niczym Coco Chanel przeciąć ten cholerny gorset!

Nie jesteśmy i nie musimy być idealne! Ideały są nudne!

Zatem z uniesioną głową przyznaję się do moich małych grzeszków:

Zdarza mi się, że mam dzień lenia lub nie mam po prostu czasu na godzinne stanie nad garami, więc zamiast zdrowego, dietetycznego obiadu zamawiam pizze lub kupuję gotowe pierogi. Tak, tak wiem to nie zdrowe, ale jakie wygodne!
Zdarza mi się, że nawet nic zamówić mi się nie uda, więc wpraszamy się do rodziców na obiad – DZIĘKUJEMY !
Uwielbiam słodycze! Lubię wciągnąć pyszne ciastko lub czekoladę. Zdążyłam już zauważyć, że to nie idzie w cycki.
Zdarza mi się z premedytacją nie zakładać okularów lub soczewek. Po co? Bo nie mogę patrzeć na brudną podłogę, której nie zdążyłam dzień wcześniej powycierać, ponieważ nalewając do wiadra wody zasnęłam nad zlewem.
Zdarza mi się chodzić z uniesioną głową, nie dlatego, że jestem zarozumiała, po prostu wolę nie widzieć kurzu na szafkach ;)
Zdarza mi się mieć pełny zlew naczyń i odprawiać modły by to wszystko samo zniknęło – nie znika.
Zdarza mi się do popołudnia chodzić w piżamie. W końcu wygląda prawie jak dres ;)
Zdarza mi się zakładać Małej Zet ubrania, które nie są wyprasowane, no dobra mnie też się zdarza takie ubrać, ale przecież najważniejsze, że są wyprane!
Zdarza mi się być zołzą – pech chce, że w takich momentach zazwyczaj napatoczy się Mr Right, Wybacz Kochanie siła wyższa nic na to nie poradzę <3

Teraz Wasza kolej? Jakie są Wasze małe grzeszki? Nie bójcie się zrzucić gorsetów!

20:07
9 Comments

Warto być Mamą!

dziecko

Jest to rok pierwszych razów w naszej rodzinie. Wszystko jest nowe i wszystko cieszy jak wypad do Wesołego Miasteczka, gdy było się dzieckiem. Dlatego z uśmiechem na twarzy czekam na mój pierwszy Dzień Matki, który będzie już jutro. Nie ważne jest to, że Mała Zet nie rozumie co to za dzień, nie ważne, że nie da mi laurki, nie powie mi jeszcze Kocham Cię Mamusiu. Mi wystarczy sama świadomość, że to mój dzień! Wystarczy mi poranny uśmiech Małej Zet, ślicznie zjedzone warzywko na podwieczorek i przytulenie wieczorową porą. Ktoś inny może powiedzieć, że to niedużo, że to nic. Dla mnie to nic jest WSZYSTKIM :)

Bałam się tej nowej w moim życiu roli, ale odnalazłam się w tym w 100%. Uwielbiam być Mamą. Nawet jeśli Mała Zet bardzo stara się obrzydzić mi instytucję macierzyństwa, wykazując nieznoszącą sprzeciwu chęć przytulenia się co dwie godziny w nocy, w dzień zaprzyjaźnia się z kolką, później zaprasza koleżankę nazywaną ząbkowaniem, a wieczorem częstuje mnie tak zwana chandrą, to i tak Kocham być Mamą. Jestem Masochistką? Być może, ale Mamy podobno tak mają.

Te wszystkie nieprzespane noce, stosy prania, prasowania, które mam wrażenie nigdy się nie kończą, tony zmienianych pampersów, kolki trwające dłużej niż u innych dzieci, ząbkowania, które przyszły do nas wyjątkowo wcześnie, brak czasu dla siebie, nieperfekcyjny wygląd, bo zabrakło dodatkowej minuty na rzucenie na twarz koloru, plamy na podłodze, bo dziecku się ulało, pośliniło czy jeszcze coś innego, zimna kawa, kromka chleba zamiast ciepłego obiadu są niczym w momencie, gdy te wielkie oczy na mnie spojrzą i widzę w nich tyle miłości, że nie można się złościć. Możecie się śmiać, ale ja naprawdę w nich widzę miłość, widzę poczucie bezpieczeństwa. Czasami widzę również iskierki małego chochlika, który ma ochotę na wygłupy i głośne chichoty – to chyba lubię najbardziej.

Jasne, że po całym dniu na pełnych obrotach, z szybkimi zmianami akcji, bieganiem między pokojem, kuchnią i łazienką padam na twarz i zapytana jak mam na imię potrafię się dłuższą chwilę zastanawiać. Jednak ciągle twierdzę, że warto i uwielbiam być mamą. Jeśli mi nie wierzycie to stańcie wieczorem nad łóżeczkiem i popatrzcie na te małe twarzyczki jak słodko śpią. Dla takich momentów warto, by zobaczyć ten błogostan i szczęście!

Matka to takie dziwne stworzenie, że w swoim dziecku potrafi cieszyć ją wszystko. Nawet takie dziwne dla innych rzeczy jak: kupa (tak pojawienie się kupy w pieluszce cieszy!), odbicie po jedzeniu (dorosłemu powiesz, że jest niewychowaną świnią, a u dziecka się cieszysz), plucie jedzeniem bo tak śmiesznie wygina ustka! Dziwnie jest skonstruowana ta psychika Matki, ale jeszcze raz powiem, że nawet dla tych dziwnych rzeczy warto.

Może jestem zbzikowana na punkcie Małej Zet, a nawet na pewno jestem, przyznaję się do tego bez bicia!

Ale wiecie co? Jestem też córką i to lubię tak samo mocno. Dlaczego?

Bo mam bardzo fajną mamę! Mamę, na którą zawsze mogłam i zawsze mogę liczyć, która nie odwróci się do mnie plecami, tego jestem pewna, która zawsze mi pomoże, obojętnie w jakiej bym nie była sytuacji, której mogę się wyżalić, której mogę pomarudzić jaka jestem zła, zmęczona i sfrustrowana, która nie miała ze mną lekko, a mimo to się nie poddała i przede wszystkim która nadal mnie kocha! Mam Mamę, która jest fantastyczną babcią dla Małej Zet, a dla mnie jest wzorem super Mamy!

Dlatego chciałabym być dla Małej Zet taką Mamą, jaką moja Mama była i ciągle jest dla mnie, byśmy miały taką relację jak ja mam z moją Mamą! Mam nadzieję, że mi się to uda, bo mam kogo naśladować! Może rzadko to mówię, ale Kocham Cię Mamo!

A Wam Drogie Mamy i sobie też życzę aby Dzień Matki był codziennie, byśmy w każdej sytuacji miały tyle optymizmu co nasze dzieci, byśmy umiały cieszyć się z wszystkiego tak jak one, byśmy umiały stworzyć wspaniałą więź z naszymi dziećmi, by one zawsze mogły na nas liczyć a my na nie, bo nie ma nic wspanialszego od bycia Mamą!

20:50
2 Comments

Wirus ciążowy !

macierzyństwo

Ledwo zajdziesz w ciążę, jeszcze nie zdążysz poinformować o tym wszystkich, żadnych decyzji jeszcze nie podjęłaś, o nic nikogo jeszcze nie poprosiłaś, a już dostajesz w twarz hasłem „ciąża to nie choroba”.

Ciąża to nie choroba – możesz stać w kolejce.

Ciąża to nie choroba – możesz pracować.

Ciąża to nie choroba – możesz (a nawet musisz) wykonywać wszystkie prace domowe i okołodomowe.

Ciąża to nie choroba – możesz stać w środkach komunikacji miejskiej.

Ciąża to nie choroba – możesz (a nawet musisz przestać narzekać).

Nie ważne, że kolejka jest tak długa, że będziesz w niej stała przynajmniej godzinę, a Twój (może nawet niewielki) brzuch będzie wbijał Cię w ziemię tak, że po tym czasie nie ruszysz się z tego miejsca.

Nie ważne, że wycierając podłogi szorujesz po nich brzuchem lub wieszając firanki brzuch nie pozwala Ci się zbliżyć za bardzo do okna.

Nie ważne, że jedziesz tym cholernym busem, pociągiem czy innym ustrojstwem przez najbliższe 30 min, a Twoje dziecko ma w tym czasie trampolinę w środku, bo polskie drogi pozostawiają wiele do życzenia.

I tak będą do Ciebie krzyczeć, że ciąża to nie choroba.

Z moich obserwacji jednak wynika coś innego. Jak tak dłużej nad tym tematem posiedziałam to doszłam do wniosku, że coś w tej ciąży z choroby jest. Ciąża jest zaraźliwa! Nasze babcie powtarzały, żeby nie dotykać lub dotykać (w zależności czego się chce) brzucha ciężarnej. Mówiły: „bo Ci się przyklei” i coś w tym jest! Niby drogą kropelkową się to nie przenosi, ale w koło same ciężarne.

Jeszcze Mała Zet siedziała sobie w brzuchu, a tu w gronie naszych przyjaciół kolejne brzuchy zaczęły rosnąć! Już niedługo poszerzy się grupa Matek Amatorek, a Mała Zet będzie miała się z kim bawić. Za to ja będę miała z kim na placu zabaw przesiadywać i o moich wzlotach i upadkach rozmawiać.

Spacerując z Małą Zet (a robię to codziennie) spotykam mnóstwo kobiet w ciąży lub z małymi dziećmi. Nawet moje sąsiadki niedługo będą klientkami bloku porodowego. Stoję w aptece, w warzywniaku, siedzę na ławce w parku, a tu wszędzie małe dzieci i „ciężarówki”.

Wniosek zatem jest jeden CIĄŻA JEST ZARAŹLIWA ;)

PS. Ewentualnie właśnie jesteśmy na etapie „rozrodczym” stąd te wszystkie ciąże sypiące się jak z rękawa.

PS.2. Też macie wrażenie, że macie nosy i oczy wyczulone na małe dzieci i ciężarne, więc ciągle je widzicie? Jak to było w gronie Waszych przyjaciół? Byłyście „zarażającymi” czy „zarażonymi” ciążą ?:)

16:36
16 Comments

Nie ucz Matki/Ojca dzieci robić !

dziecko

„Nie ucz Matki/Ojca dzieci robić” – przyszedł taki dzień, że usłyszałam takie hasło od własnych rodziców. Wszystko przez ilość wydanych im rad jak zająć się Małą Zet, którymi zasypałam ich jak lawiną. Jak patrzę na to z perspektywy czasu, to moje własne zachowanie, które spowodowało pojawienie się tego powiedzenia, wydaje mi się śmieszne.

Ale po kolei. Zostaliśmy zaproszeni na wesele do naszych przyjaciół. Mega się cieszyłam na to wyjście, no wiadomo wreszcie perspektywa na wyrwanie się z domu. To jednak oznaczało, że pierwszy raz musimy zostawić Małą praktycznie na całą noc z kimś innym i z tego powodu się nie cieszyłam. Niby logiczne, że dla niej będzie lepiej jeśli nie będziemy jej ciągnęli za sobą. Z drugiej strony perspektywa takiej „długiej” rozłąki była dla mnie przerażająca!! Wiem, wiem, że to tylko kilka godzin, ale nocą! Nigdy jeszcze jej w nocy nie zostawiłam komuś pod opieką. Moi rodzice zgłosili się na ochotnika, żeby się Małą Zet opiekować. Wcale mnie to nie zdziwiło, przecież w dniu swoich narodzin zaczarowała ich swoimi wielkimi oczami, ba nawet przed narodzinami szaleli za nią.

W dniu naszego wolnego wieczoru/nocy miałam przygotowaną listę informacji dotyczących Małej Zet i opieki nad nią. Jak katarynka powtarzałam rodzicom:

1000x powtórzyłam, że będę miała telefon przy sobie (na co moja Mama słusznie odpowiedziała, że przecież w sukience nie mam kieszeni!).

1000x powtórzyłam, że w każdej chwili mogę wrócić.

1000x powtórzyłam, kiedy ją karmić, jak ją karmić (to nic, że karmię ją na żądanie, więc żaden grafik karmienia nie ma sensu i prawa istnienia ;).

100x powtórzyłam, gdzie jest odciągnięte mleko (a raczej logiczne, że będzie w lodówce).

100x powtórzyłam, że w razie gdyby brakło odciągniętego mleka to kupiłam też mleko modyfikowane (oczywiście dodam, że ściągnęłam mleka od groma i zmagazynowałam w lodówce), dokładnie tyle samo razy powtórzyłam jak je przygotować (chociaż na opakowaniu jest instrukcja, którą zrozumie nawet dziecko).

100x powtórzyłam, że można jej zrobić herbatki – tutaj nastąpił wykład jak ją przygotować, w jakiej butelce (mam dwie - jedną na mleko drugą na herbatkę, więc żadna filozofia).

100x powtórzyłam, w co ją przebrać do spania, jak ją umyć, co po kolei myć, jak całą kąpiel przygotować itp.

100x powtórzyłam, o której położyć ją spać (a w zasadzie chodzi spać o różnych godzinach, więc reguły nie ma).

100x powtórzyłam, co robić gdy w nocy się obudzi – jak teraz o tym myślę to, to żadna filozofia jest, mleko i spać.

100x powtórzyłam, że w razie kolki takie kropelki, w razie gorączki takie lekarstwo – Mała była już zdrowa po naszej wiosennej epidemii, więc nie zapowiadało się, że będzie niczego potrzebować.

1000x powtórzyłam po raz kolejny, że mają do mnie w każdej chwili dzwonić.

Kiedy chciałam podać kolejną radę po raz setny, moja własna mama wystawiła mnie za drzwi ze wspomnianym wcześniej hasłem: „Nie ucz Matki dzieci robić, w końcu wychowałam Ciebie i Twoją siostrę co nie było łatwe, dałam radę to i z Małą Zet sobie poradzę”! Później dodała, że mam zakaz dzwonienia do niej, a jak coś będzie chciała (a na pewno nie) to się odezwie.

I wiecie co? Nie potrzebowali mnie! Nie wiem czy się cieszyć czy płakać? Mała wykąpana, najedzona i spała prawie całą noc! Nie zadzwonili do mnie.

Oczywiście ja dzwoniłam parę razy, tęsknota nie dawała mi spokoju. Za każdym razem usłyszałam, że wszystko jest ok., świetnie sobie radzą i mogę iść tańczyć dalej. Po przyjściu do domu pierwsze co zrobiłam to poszłam popatrzeć na Moją Małą Zet jak śpi (to nic, że był środek nocy!)

A do mnie dotarło, że chyba mam gen Matki Polki Panikary, która twierdzi, że nikt tak jak ja nie zajmie się moim dzieckiem! Czy są na to jakieś lekarstwa ? Da się tego pozbyć lub chociażby zminimalizować? Ratunku!

A jak wy wspominacie pierwsze wyjście bez dziecka na dłuższy czas?

22:34
12 Comments

Mama Kangurzyca

dziecko

Tyle samo zwolenników, co przeciwników. Plusów jest dużo, ale minusy pewnie też się znajdą. Jest wiele rodzajów, wiele materiałów z których są wykonane, wiele sposobów noszenia i tak dalej. Praktycznie każdy chętny znajdzie swoje rozwiązanie, by jak najwygodniej z niej korzystać. Osobiście nie jesteśmy fanatyczkami z Małą Zet, ale lubimy korzystać z niej w różnych momentach. Jest śliczna, kolorowa, daje potrzebną nam bliskość, pozwala na ciągłe przebywanie razem. O czym mowa? O Chuście!

A Ty noś, noś, noś swoje dziecko jak my …!!

Bardzo daleko mi do chustowej maniaczki, chociaż sama noszę w niej Małą Zet. Nie będę namawiała wszystkich do jej używania, bo żaden ze mnie autorytet w tym temacie. Nie będę wmawiała wszystkim, że jest to najlepszy sposób na transportowanie dziecka. Każdy ma swój rozum, przekonania i obraną ścieżkę na wychowanie swojego malucha. Nie neguję innych sposobów na bliskość. My nie używamy chusty codziennie, ponieważ Mała Zet jak każdy człowiek (tak jest Małym Człowiekiem, choć niektórzy zapominają o tym, że dzieci to też ludzie) ma lepsze i gorsze dni, ma swoje upodobania i mimo swojego niezbyt zaawansowanego wieku wie czego chce. Jeśli nie chce być w chuście to za nic w świecie w niej nie będzie. Dosyć głośno potrafi to dać do zrozumienia. Jeśli chce w niej być, to przytuli się, czasem zaśnie i może tak spędzić dużo czasu. Nie odrzucam innych metod „transportowania” Małej Zet. Wręcz przeciwnie. Uwielbiam wyjechać „na miasto” moim wymarzonym czterokołowcem, w którym Mała smacznie śpi!

Pamiętam moje pierwsze zetknięcie się z tematem chust. Sama nie byłam początkowo przekonana do tego pomysłu. Zaczęłam o tym myśleć w momencie, gdy okazało się, że Mała Zet ma wielką potrzebę być ciągle na moich rękach. Ręce mam dwie i potrzebowałam ich też do innych czynności domowych, które wręcz błagały mnie o ich zrobienie. Postanowiłam zainwestować w chustę. Przekopałam pół Internetu szukając informacji jaką wybrać i by dowiedzieć się czym to się je. Okazało się, że jest od groma różnych chust. Materiał taki, siaki i owaki. To nic. Kupiłam, wyciągnęłam z pudełka i stwierdziłam, że to bez sensu. Nie dam rady. To cholerstwo jest takie długie, że jak się tym owinę to będę jak mumia! Pierwsze próby wiązania to była masakra, trwało to i trwało. Mała straciła cierpliwość, więc była mega klapa. Nie poddałam się jednak i teraz jestem z tego zadowolona. Mistrzem w tej dziedzinie nie jestem ale daję radę.

Muszę przyznać rację zwolennikom chustowym. Noszenie Szkraba ma wiele zalet i zaspokaja potrzeby Małej Zet, które gdyby umiała mówić brzmiałyby tak:

Potrzebuję bliskości ! – umówmy się, że to małe stworzonko było z nami 24h/dobę przez całe 9 miesięcy. Wyobraźcie sobie, że przez tak długi czas jesteście w miejscu o stłumionych bodźcach i nagle wszystko się zmienia i bombarduje Was ogrom odgłosów, świateł i innych strasznych rzeczy. Nie ma się co dziwić, że najlepiej i najbezpieczniej czuje się w ramionach bliskich osób. A teraz przyznajcie się, że sami też odczuwacie potrzebę bycia blisko z Waszymi dziećmi. Ja przyznaję się bez bicia, że uwielbiam mieć ją przytuloną i założę się, że większość z Was równieżJ
Potrzebuję wygody i komfortu! – no jak nic pozycja żabki, którą chusta zapewnia pozwala na wygodne zwiedzanie świata.
Potrzebuję spokoju i mniej powodów do płaczu! – nikomu nie muszę mówić, że małe dziecko płacze. Płacze o wszystko, bo jest głodne, bo ma mokro, bo się nudzi, bo jest za ciepło, za zimno i można tak bez końca wyliczać. Z drugiej strony tylko tak może dać nam znać „Ej Mamo coś jest nie halo!”. W chuście trochę mniej płacze bo zimno nie ma, nudno nie ma, kołysane jest ciągle no i mamusia jest blisko:)
Potrzebuję się wyspać! – często się zdarza, że Mała Zet spokojnie zasypia gdy tylko włożę ją do chusty i śpi dłużej niż położona w łóżeczku (oczywiście w ciągu dnia, w nocy woli swoje łóżeczko – zresztą ja też wolę gdy w nim śpi)
Potrzebuję poznawać świat! – a czy może być lepszy sposób na poznawanie świata niż z rąk mamy? Jasne, że nie. Wózek jest też fajny, super się w nim śpi, ale pooglądać nie ma czego, ile można spoglądać w niebo (w wersji głębokiej oczywiście)!
Potrzebuję ulgi w dolegliwościach brzuszkowych, kolkach itp. – tutaj nie do końca się zgodzę, Mała Zet gdy ma atak kolki w chuście płacze jeszcze głośniej.

Tyle w kwestii potrzeb dzieci, na które odpowiedzią może być chusta. Są też potrzeby mamy, taty, babci i innych osób, które zdecydują się na bycie „kangurzą mamą”. Czego najbardziej brakuje nam przy małym dziecku ?

Brakuje nam czasu! – nie niestety tutaj chusta nie pomoże ;)
Brakuje nam wolnych rąk! – i to jest główny powód dla którego zaczęłam nosić Małą Zet, która potrzebuje bardzo dużo uwagi. Gdyby nie chusta to chyba nie jedlibyśmy obiadów! Dzięki chuście jest wilk syty i owca cała – Mała Zet jest na rękach, a ja mogę przygotować coś do jedzenia i nawet zjeść!
Brakuje nam wygody! – trzymanie dziecka na rękach nie do końca jest super wygodne, bo albo w kręgosłupie Cię łupnie, albo nabawisz się rąk do kostek. Wsadzisz dziecko do chusty i kręgosłup mniej cierpi, że nie wspomnę o wdzięczności Twoich rąk. Są też miejsca, gdzie ciężko jest wtaszczyć wózek (nawet ten z ultra-hiper-super lekką konstrukcją) i tu pomocną dłoń (a raczej materiał) może wysunąć chusta.
Brakuje nam bliskości – tak moje drogie, my też potrzebujemy bliskości naszych kochanych Szkrabów. W każdym momencie możesz dać buziaka, dotknąć ślicznej główki itp.
Brakuje nam możliwości spokojnego karmienia dziecka poza domem – czasami w miejscach publicznych, chusta może służyć odgrodzeniu nas od niezadowolonych oczu osób trzecich – choć sama nie korzystam z niej w ten sposób.

Wy jakie macie doświadczenie w chustowaniu ? Nosiłyście? Nosicie? Będziecie nosić ? Może jesteście przeciwniczkami ? Czekam na Wasze komentarze.

13:46
10 Comments

Kumulacja !

macierzyństwo

Post pisany w chwili całkowitej niemocy !

Ostatnie dni dały mi nieźle w kość. Mam wrażenie, że zaryję twarzą o asfalt. Mam tak zwolnione myślenie, że zapominam jak się nazywam. Moim marzeniem jest uciec z domu. Zamknąć się gdzieś, gdzie nie będę musiała wymyślać wciąż nowych pomysłów jak uspokoić Małą Zet, która z upodobaniem maniaka demonstrowała swoje możliwości wokalne. Nie ma co, ma dziewczyna parę w płucach. Sąsiedzi mieli niezłe koncerty, na szczęście obeszło się bez interwencji policji, opieki społecznej czy innych służb porządkowych.

Za to mnie przydałaby się porządna interwencja psychologa. W głowie mam myśl o zostawieniu wszystkiego w cholerę i ucieczce gdziekolwiek. Strasznie czuję się z tą myślą, ale mam chwilowy przesyt! Ucieknę gdzieś, gdzie nie będę musiała myśleć co na obiad ugotować, co kupić, czy mała ma wyprasowane ubrania, czy Mr Right ma czyste skarpetki itp. Wszystko przez to, że Mała Zet ma kumulację! Nie, niestety to nie jest kumulacja w totka i o żadnych pieniądzach nie ma mowy. To raczej w przypadku Małej Zet kumulacja: „trzydniówki”, kolki i ząbkowania. Taaak ja wiem, że kolki powinny się już skończyć, a na ząbkowanie jest jeszcze trochę wcześnie. Wyszło na to, że jesteśmy tak wyjątkowi, że kolki zamiast skończyć się koło 3 miesiąca są z nami nadal! Do tego jesteśmy tak wyjątkowe, że ząbki postanowiły przyjść do nas już w 4 miesiącu!

Z tego wszystkiego ja mam kumulację niewyspania, bo Mała Zet nie może w nocy spać i robi mi pobudki co dwie godziny, bólu głowy, z niewyspania oczywiście oraz ciągłego wydłużania się kończyn górnych, bo trzeba ją nosić. Choć nawet to nie pomaga! Wszystko jest na NIE! W łóżeczku NIE, na rękach NIE, w leżaczku NIE, jeść NIE. HARDCORE. Gdyby tego było mało, to łącząc dwie wcześniejsze kumulacje, mam jeszcze kumulację bałaganu w domu! No bo ja tu się porządnie wziąć za sprzątanie jak dziecko płacze ?

Na szczęście MAMY GO! Jest dziad! Po wielu mękach całej rodziny mamy pierwszy ząb! Teraz powinno być przez jakiś czas spokojniej. Chyba z radość się upiję winem! Oj nie zapomniałam, nie mogę, przecież karmię. To naleję sobie wody mineralnej do kieliszka i będę udawała, że mam wino. Ale najpierw będę musiała uporać się z wyrzutami sumienia, które spowodowała moja niemoc i chęć ucieczki. W naszym społeczeństwie pokutuje przekonanie, że matka nie może mieć gorszych dni. My musimy zawsze być w pełni sił i ze wszystkim sobie dawać radę. Otóż ogłaszam wszem i wobec, że tak nie jest i ja publicznie przyznaję się, że miałam chwilę zwątpienia, zmęczenia i słabości!

A Wy jak radziłyście sobie w chwilach niemocy ? Pozwalacie sobie na chwilę słabości ?

W jakim wieku Waszym maluchom przebił się pierwszy ząbek?

20:40
14 Comments

Słoiczkowe love

dziecko

Jeszcze w ciąży jako przyszła Matka Amatorka zaopatrzyłam się w mądre książki o dzieciach i przeczytałam pół Internetu w poszukiwaniu informacji dotyczących instrukcji niemowląt. Oczywiście niewiele to pomogło. Każda nowa rzecz i tak jest dla mnie mega zaskoczeniem. Jeśli pozytywnym to pół biedy. Na te negatywne reaguję najpierw paniką, później dopiero dochodzę do mądrego wniosku: „ale Ty głupia jesteś! To nic takiego”. Z tych wszystkich mądrych książek dowiedziałam się co nieco o rozszerzaniu diety. Zatem uzbroiłam się w cierpliwość (to było ciężkie przeżycie, bo ja raczej z tych niecierpliwych jestem) i czekałam do ukończenia 4 miesiąca.

Zanim nadszedł ten wielki dzień wyruszyłam na zakupy. Stanęłam przed ścianą ze słoikami jak wryta. O cholera ile tego jest! Zaczęłam wybierać te nadające się dla Małej Zet. Marchewka, groszek, brokuł, kalafior, jabłuszko, gruszka, śliwka, jabłuszko z czymś tam, śliwka z czymś innym, itp. No od groma tego było. Ładowałam do wózka bez opamiętania, jakby wojna miała być. Z rogalem od ucha do ucha jak dziecko w Disneylandzie poszłam do kasy. Babeczka, która mnie kasowała jak nic pomyślała, że przynajmniej piątkę maluchów mam w domu.

Tak zaopatrzona czekałam na skończenie przez Małą Zet 4-go miesiąca, żeby urozmaicić jej delikatnie mówiąc monotonny jadłospis (Rano pierś, w południe pierś, popołudniu pierś i tak dalej, dzień w dzień. Rośnie duża i okrąglutka na przekór wszystkim tym, którzy twierdzą, że szczupłe mamy z „średniej” wielkości biustem swoich dzieci nie wykarmią. Ha i kto miał rację, że dam radę?).

Wreszcie niedawno nadszedł ten dzień i Mała Zet skończyła 4 miesiące. Moja cierpliwość została wystawiona na kolejną próbę. Zaskoczyła nas wiosenna epidemia, która przylazła właśnie w tym dniu, kiedy świętowaliśmy kolejny miesiąc Małej. Zostałam brutalnie zmuszona do przełożenia premiery słoiczkowej. W taki sposób pierwszym smakiem jaki poznała Mała Zet był antybiotyk. Nie była zachwycona i wcale się jej nie dziwię. Na jej miejscu też bym zaciskała usta i płakała. Fuuuuj!

Kiedy udało nam się przebrnąć przez bakcylowe przygody postanowiliśmy wreszcie poczęstować Małą Zet czymś smacznym (tak nam się przynajmniej wydawało). Uzbrojeni po zęby w aparaty, kamerki i inne bajery zabraliśmy się do rozszerzania diety. Marcheweczka poszła na pierwszy ogień. Odgrzałam pół słoika (oj ja niemądra), założyłam jej śliniaczek, a Mr Right odpalił wszystkie sprzęty. Okazało się, że niewiele było do nagrania, Mała Zet nie była zachwycona nowym jedzeniem. Ja ochoczo nabrałam na łyżeczkę papkę marchewkową, z uśmiechem podaję ją Małej a ona patrzy na mnie, jakby chciała mi powiedzieć: „Zwariowałaś”. Z niechęcią otwarła buzię, a jak skosztowała co jej daję to jej mina nie wyrażała zadowolenia. Większość tego co miała w ustach wylądowało na śliniaku, rękawach i mojej ręce! Przygoda skończyła się na dwóch łyżeczkach. A teraz zgadnijcie kto musiał zjeść resztę? Oczywiście, że ja! Nie dziwie się, że zapał Małej do jedzenia nie był zbyt wielki. Daleko takiemu słoiczkowi do wykwintnego dania. Okazało się, że marchewka to był mały pikuś i była z gatunku tych smacznych. Próbowaliście dzieciom podać brokuł? Mała Zet więcej wypluła niż zjadła, więc reszta znowu musiała być zjedzona przeze mnie (niestety…). Jak sobie pomyślę ile jeszcze słoików stoi w lodówce i ile będę musiała zjadać po Małej to trochę mi się nie uśmiecha. Jednak nie poddajemy się! Oswajamy ją nadal z warzywami i owocami. Kolejne razy pewnie będą lepsze.

A jakie są Wasze doświadczenia z rozszerzaniem diety? Kiedy podałyście pierwsze łyżeczki? Od czego zaczęłyście ?

20:06
4 Comments

Apel do naszych mężczyzn

macierzyństwo

Jestem kobietą i bardzo lubię nią być. Jestem też matką, matką karmicielką, a matka karmicielka też jest kobietą. Niby jest to wszystko bardzo logiczne i oczywiste, a jednak często zatracamy naszą kobiecą stronę, gdy wpadniemy w rutynę macierzyństwa. Nie jest tak trudno zapomnieć o tym, że jesteśmy przede wszystkim kobietami - w końcu mamy wiele na głowie. Czasem wydaje nam się, że cały świat czegoś od nas oczekuje. Ciężko jest czuć się kobieco w dresie, który wisi na naszym tyłku od jakiegoś czasu, który ma na sobie ślady pochodzące z wnętrza naszego maleństwa (czyt. kupa, ślina i inne takie). Gdy dołożymy do tego brak makijażu (tak, tak pomalowane jedno oko – bo na drugie brakło czasu, ponieważ obiad się przypalał, a dziecko właśnie w tej chwili czegoś chciało – nie zalicza się do makijażu) i fryzurę zwaną delikatnie „artystycznym nieładem”. To wszystko może zdeptać i wbić w ziemię nasze poczucie wartości jako kobiety i mamy wrażenie, że większość widzi nas już tylko jako matki. W taki sposób stajemy się marudnymi jędzami. Drodzy Panowie to od Was zależy Wasza spokojna głowa, bo kobieta, która czuje się kobieco jest skarbem.

Nie potrzebujemy zbyt wiele, by znów poczuć się jak na prawdziwą kobietę przystało. Oto lista, którą należy wydrukować i przedstawić naszym mężom, partnerom itp. A najlepiej przykleić ją w domu na lodówkę (tam najczęściej faceci zaglądają). Drodzy Panowie to nie jest trudne, wystarczy trochę dobrej woli i miłości:)

Potrzebujemy przynajmniej 15-20 min dziennie tylko dla siebie (nie liczy się czas spędzony w toalecie), które możemy poświęcić na co tylko chcemy – kawę, wreszcie wypitą na ciepło, książkę, którą próbujemy już czytać kolejny miesiąc czy poleżenie w bezruchu ze słuchawkami na uszach. Ma to być taki czas, by odpocząć psychicznie. Drodzy Panowie zapamiętajcie, że wołanie co 2 min., że dziecko czegoś chce nie pomaga w relaksowaniu się. Potrzebujemy chwili czasu, by poczuć, że nie zatraciłyśmy w tym wszystkim siebie.
Potrzebujemy komplementów, nie musi to być od razu pieśń pochwalna na naszą cześć (chyba, że masz w domu poetę;) wystarczy proste „pięknie dziś wyglądasz”.
Potrzebujemy dwóch słów, bardzo prostych słów „Kocham Cię” powtarzanych jak najczęściej.
Potrzebujemy otrzymać od czasu do czasu prezent, nie musi to być kolia z brylantami, wystarczą czekoladki, kwiatki, coś co upewni nas, że nadal o nas pamiętacie (chociaż brylantem nie pogardzimy)
Potrzebujemy dostać czasem od Was romantycznego sms-a (sms o treści „co dzisiaj na obiad” nie jest romantyczny!).
Potrzebujemy ubrać się seksownie, zrobić staranny makijaż i fryzurę, więc zaproście nas czasem gdzieś– z żoną też trzeba można, a nawet trzeba umówić się na randkę! (tutaj przyda się również pomoc dziadków, cioć, wujków lub niani, którzy zaopiekują się naszym szkrabem).Potrzebujemy czasem wyjść z przyjaciółkami i móc nie rozmawiać o pieluchach, dzieciach, zupkach itp. (drodzy Panowie chodzi o to, żebyście przejęli obowiązek opieki nad maluchami).
Potrzebujemy pomalować paznokcie – zadbane dłonie naprawdę potrafią poprawić humor.
Potrzebujemy seksownej bielizny (nie tej bawełnianej dla Matki Karmicielki).
Potrzebujemy seksu – tak drodzy Panowie my też, potrzebujemy seksu (może nie tak często jak Wy, ale też go potrzebujemy;).
Potrzebujemy chwili na domowe SPA – długa kąpiel, balsamy, olejki itp. Tak ładujemy akumulatory do dalszej domowej walki.

A Wy Drogie Mamy i Przyszłe Mamy co jeszcze dopisałybyście do tej listy ?

18:16
11 Comments

Pstryczek w nos aurze !

dziecko

Majówka, majówka i po majówce. Moje pierwsze myśli to: odpoczniemy, odetchniemy, gdzieś wyskoczymy, oderwiemy się od codzienności. A nie czekaj, czekaj oczywiście zagalopowałam się i zapomniałam, że jestem zatrudniona na stanowisku MAMA. To najpiękniejsza praca na świecie, przynosi mnóstwo satysfakcji, radości i pięknych chwil. Ma jednak też pewien minus. W tej pracy nie ma dni wolnych, urlopów i taryfy ulowej. Zatem trzeba dopasować majówkowe plany do Małej Zet. O nie znowu mój błąd. Zapomnij o planowaniu!

Popełniając haniebny grzech planowania przy małym dziecku chwyciliśmy za telefony, by spotkać się z dawno nie widzianymi przyjaciółmi. Okazało się, że wszystkie bezdzietne jeszcze pary postanowiły opuścić miasto i wybyć w wiejsko-górskie klimaty. My niestety takie plany musieliśmy przerzucić na późniejszy termin, aż Mała Zet będzie nieco większa. Wszystko to przez wielki apetyt Małej Zet (czyt. mniej więcej co 2h) i nie dostosowanie sporej części otoczenia do możliwości karmienia piersią na żądanie w obojętnie jakim miejscu. Niestety niektórzy wciąż traktują karmienie jak czynność, z którą powinnyśmy się ukrywać w kącie własnego domu. Paranoja! Oczywiście, bezdzietni niech sobie jeżdżą, chodzą po górach itp. Przyjdzie i na nich czas ;)

Pierwszy plan nie wypalił, więc chcieliśmy wprowadzić w życie plan B. Miał być długi rodzinny spacer po parku, podglądanie wiewiórek, kaczek, podziwienia wiosennych krajobrazów, zakończone tradycyjnym majówkowym grillem. No i znowu lipa! Pogoda strzeliła focha i stwierdziła, że owszem w majówkę będzie 30 stopni, ale do podziału na wszystkie dni długiego weekendu (10 stopni w piątek, 10 w sobotę i 10 w niedzielę). Oooo nie moja droga pogodo! Tak my się bawić nie będziemy, nie z nami takie numery! Jak powiedziałam, że zjemy kiełbasę, szaszłyki i inne grillowe pyszności, to będzie koniec i kropka. To nic, że z nieba lecą żaby! Z fochem na pogodę, parasolem w ręce i zawziętą miną zrobiliśmy grilla. W zasadzie to zrobił go Mr Right, a my z Małą Zet podglądałyśmy go przez okno i dzielnie mu kibicowałyśmy machając do niego. Jesteśmy z siebie dumni, bo jakby nie było tradycji stało się zadość, otwarliśmy sezon grillowy i nie poddaliśmy się kapryśnej aurze.

Pokazaliśmy pogodzie, że nie z nami takie numery i twarde sztuki jesteśmy, więc poddała się i następne dni były już o wiele lepsze. Korzystaliśmy ile się dało, wcieliliśmy w życie wcześniejszy plan spacerowania po parku i dotlenialiśmy się na potęgę. Oczywiście wyjście z domu nie było takie łatwe. Wreszcie po długich przygotowaniach, kilku podejściach do odpuszczenia mieszkania, zakończonych długim krążeniem samochodem w poszukiwaniu miejsca parkingowego, udało nam się z Małą Zet dotrzeć na długi spacer po parku. Skupieni na mijaniu morza pieszych, rowerzystów, dzieci na hulajnogach, rolkach i innych pojazdach narkotyzowaliśmy się świeżym powietrzem, które tak uderzyło Małej Zet do głowy, że nie mogła podnieść powiek. Spała i spała co nie jest do niej podobne. Przegapiła słoneczko, jezioro, mnóstwo zieleni, ptaków i wspomnianych wcześniej ludzi (zamknęli sklepy to przynajmniej odkleiło się to wszystko od witryn sklepowych i trochę czasu w rodzinnym gronie i na świeżym powietrzu spędziło). Za to my wreszcie odetchnęliśmy pełną piersią napawając się widokami i odpoczywając psychicznie (fizycznie nie dało rady – sporą odległość pokonaliśmy)

Trzeba przyznać, że pomimo wcześniejszego zdeptania naszych planów przez pogodę i braku dodatkowego towarzystwa, weekend zaliczam do bardzo udanych. Spędzony w rodzinnym gronie, na świeżym powietrzu. Mała Zet jeszcze nie korzystała zbytnio z wizyty w parku, ale sen na świeżym powietrzu dobrze jej zrobił. Oby więcej takich dni!

A jak wy spędziliście majówkę? Wyjazdowo czy w domu ? Podzielcie się swoimi wrażeniami? Jak z majówki korzystały Wasze Szkraby?

19:43
2 Comments

Projekt DZIECKO

dziecko

Przychodzi taki moment w życiu kobiety, kiedy zbiera się w sobie i wykonuje coś w rodzaju szybkiego podsumowania i podliczenia dotychczasowych osiągnięć. Pewnego dnia wzięło i mnie na taką rozkminkę nad sobą, szok! Starzeję się czy co ? Eee jasne, że nie.

I tak doszłam do wniosków, że mądrą kobietą jestem, mam łeb na karku, skończyłam już lat …(bez cyferek może, zostańmy przy nomenklaturze „odpowiedni”). Studia skończyłam z wynikiem całkiem niezłym, sytuacja materialna zadowalająca, ślub marzeń był, mąż niczego sobie i nawet udało mi się go wychować (też Cię kocham Mr Right), więc pula genów trafiła mi się całkiem niezła, siedzimy sobie w tych naszych czterech ścianach i od dawna nic nowego się nie wydarzyło. Później nastąpiło szybkie dodanie dwóch do dwóch i wyszło jak w pysk strzelił, że to chyba ten czas. Czas na wdrożenie projektu pod tytułem DZIECKO. Projekt obejmował kilka etapów/punktów.

Punkt pierwszy

Poinformowanie zainteresowanego, czyt. mąż, bo jakby nie było bez niego to ciężko by było Małą Zet zmajstrować. Tutaj następuje faza jego zdziwienia, następnie zaprzeczenie typu „jestem jeszcze za młody”, wtedy uświadamiasz mu, że lata świetności ma już za sobą. Potrzebował czasu na przetrawienie propozycji, by finalnie dojść do wniosku, że w sumie czemu nie. Przypuszczam, że w głowie miał myśl typu – może trochę potrwa zanim się uda, więc sporo spontanicznego (lub nie) seksu mu się dostanie.

Punkt drugi

Tu następuje część dla dorosłych, czyli to co tygryski lubią najbardziej ;). Szczegóły pomińmy bo nas zamkną za pornografię i inne bezeceństwa.

Punkt trzeci

Projekt DZIECKO wchodzi w kluczowy moment. Magiczny patyczek wskazuje dwie kreski i już wiemy co to oznacza, ponieważ wcześniej wnikliwie przeczytaliśmy ulotkę (zgodnie z zaleceniami reklam „Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki”). Tak właśnie stało się jasne, że zostałam Kinder Niespodzianką, którą rozpakujemy za 9 miesięcy! Radocha i nieradocha. Zatem zaczyna się szaleństwo ciążowe, o którym nie miałam pojęcia (zapraszam do postu na ten temat tutaj). Najpierw uśmiechy, piruety i inne szaleństwa, które później przerodziły się w płacz, że chyba nie jestem na to gotowa i w ogóle tego nie przemyśleliśmy. Tu rolę pocieszacza i zapewniacza, że to cudownie i wszystko będzie ok odegrał wzorowo Mr Right i tak przez całą ciążę.

Na trzecim punkcie projekt DZIECKO się zakończył. Teraz wdrażamy nowy projekt pod nazwą WYCHOWANIE który jest totalną jazdą bez trzymanki. To jak wybranie się na wycieczkę do jaskini bez latarki. Wszystko na wyczucie i intuicję. Nikt nie powiedział nam, że wychowanie to podróż kolejką górską bez zabezpieczeń . Jednak kochamy kolejki górskie i dzielnie znosimy niespodzianki, o których w projekcie DZIECKO nic nie pisało, nawet malutką czcionką.

A jak było u Was? Był projekt DZIECKO i jego realizacja krok po kroku czy pełen żywioł?

15:37
0 Comments

Pages

Za co kochamy nasz dzieci?

Zrzucamy gorsety !

Warto być Mamą!

Wirus ciążowy !

Nie ucz Matki/Ojca dzieci robić !

Mama Kangurzyca

Kumulacja !

Słoiczkowe love

Apel do naszych mężczyzn

Pstryczek w nos aurze !

Projekt DZIECKO

O NAS

OBSERWUJ NAS

BESTY

ARCHIWUM

SZUKAJ MNIE W

INSTAGRAM

FACEBOOK

KATEGORIE